1e Adventsviering

Achtergrond Advent 

Vier zondagen voor Kerstmis begint de adventstijd. Meestal valt de eerst adventszondag op de laatste zondag in november. Nu in november door de nachtvorst de laatste bladeren van de bomen vallen, zien we in de natuur hoe alles kaal wordt en ‘onverhuld’, zichtbaar wordt. In de natuur komt als het ware het skeletachtige, de architectuur van de aarde tevoorschijn. De aarde en de mens worden op zichzelf teruggeworpen.

Terwijl het buiten al vroeg donker is, wordt het in huis iedere week lichter, naarmate er één, twee, drie of vier kaarsen in de adventskrans branden. Ook het Sinterklaasfeest hoort in deze tijd van verwachting thuis: We zingen met de kinderen ‘… vol verwachting klopt ons hart’.

Advent kunnen we beleven als een stille verwachtingsvolle tijd, waarin het groeiend kaarslicht symbolisch is voor het innerlijk licht dat het aardedonker kan overwinnen. Met de geboorte van het Kerstkind is dat innerlijk licht op aarde gekomen, om te groeien in de mensen. De aarde is weer begonnen aan een hele nieuwe cyclus.

In deze verwachtingsvolle tijd past ook het prachtige paradijsspel. Gezien vanuit de mensheidsgeschiedenis is het ‘adventsgebeuren’ (advent betekent ‘dat wat komen gaat’) een veel langere tijd, namelijk een periode van eeuwen. In feite vanaf de verdrijving van Eva en Adam uit het paradijs, wist men en vertrouwde men erop dat de mens met de komst van de Messias de mogelijkheid gegeven wordt, de weg naar het paradijs terug te vinden. In de laatste woorden van het paradijsspel klinkt op het moment dat de engel Adam en Eva uit het paradijs verdrijft, deze toekomstbelofte als volgt:

‘Soo gaet en uyt den hove treet, tot ik u langsaem wederkeeren heet’.

Rond de jaarwisseling waren er twee mensen die een hemelse boodschap kregen. Allereerst een oude priester die van de engel de boodschap kreeg dat zijn vrouw een zoon zou krijgen, Johannes genaamd. Tevens Maria, de jonge vrouw die ook bezoek kreeg van de engel Gabriël om haar te verkondigen dat ook zij een zoon zou baren die Gods zoon genoemd zou worden.

Een tijd vol verwachting dus, waarin het innerlijke licht steeds meer kan groeien zodat we samen de donkere wintertijd doorkomen.